kendin olmak

kendimizi arayıp duruyoruz, hep o ne der bu ne der düşüncelerinin bize dayatılması sonucu kendimizden uzaklaştık.

hayat hiç ummadığınız anda bitiyor ve bir daha yaşayamayacağınız bir hayat için olduğunuzdan farklı görünmeye çalışarak kendinize eziyet etmeyin. insanlar sizi olduğunuz gibi sevsin sevmeyenin de cehennemin dibine kadar yolu var. ama siz siz olun. başkalarının istediği gibi değil kendi değer yargılarınızla, kendi prensiplerinizle ve kendi çizdiğiniz sınırlarda yaşayın. istemeyen o sınırların dışında kalabilir.

özgürlüktür. sürekli telkin edilendir. ama ne zaman kendimiz gibi olsak, bu sefer de değişmemiz gerektiği söylenir. bizi biz yapan özellikler kabul görmez bir türlü. sanırım mevzu 'herkese rağmen' kendin olabilmektir.

şu hayatta bir deliler bir de bebekler kendileri gibidir. onun dışında herkesi zincirleyen birşeyler mutlaka oluyor

o ne der bu ne der demeden, bir şeyi başkasına yaranmak için değil sana iyi geldiği için yapma durumu. büyük özgürlük büyük korkusuzluktur herkes kendi olmak ister ama başaramaz toplum baskısı mı yoksa başka bir şey mi bilmiyorum ama biz uzun zamandır kendimizde değiliz

başkası olma kendin ol böyle çok daha güzelsin.

az rastlanan insan türlerindendir... bulunduğunda sarıp sarmalayın :')

belli bir yaşa kadar güzel bir şey sonralari insanlar üzdükçe olduğun gibi değilde olmak istedigin kisi gibi davranıyorsun

tiyatrocular der ki '' en zor rol kendini oynamaktır. ''

en çok tavsiye edilen, en az yapılan şey.

biz ne kadar kendimiz olsakta karşı taraf kendince değiştirmeye çalışıyor bi yerden sonra sende istemeden de olsa değişmeye başlıyorsun

beni benden iyi tanıdığını söyleyen kişiler,bana kendimi anlatsa keşke

elalem ne der diye düşünmeden yaşayan insan kendi olan insandır.

herkes sizi cekemez ve giderler o zaman anlarsınız yanınızda kalanlar gerçekten sizin için vardır. sürekli kaybetmenize rağmen aşırı rahatlatıcıdır.

şu hayatta başarılı olduğum en güzel şey. o kadar mutluluk verici ki. sadece canım istiyor diye yapıyorum çoğu şeyi sırf içimden geleyo diye geleyo ne amk. neyse işte efsane mutluluk verici.

siliklik veyahut alametifarika. bu hayatta pek çok şey istedim. birilerinin yanında bir yerim olsun istedim mesela; sevilmek, anla(şıl)mak, düşünülmek, anılmak istedim. oysaki bunlar bir şekilde “başka”larıma kalıyordu. bazen ne yapsam yetmiyordu, yetiremiyordum; bazen beklenenden ve istenenden fazlasını yapıp onu insanlarla arama sanki bir duvarmışçasına örüyordum farkında olmadan. -aramıza bir köprü kurmaya çalışırken hatta- hülasa, beceremedim. dengeyi kurmakta hep zorluk çekmişimdir zaten. babadan geldiği olası olan bir tavırla “ya hep ya hiç”çiyimdir bir de bir miktar, istemeyerek de olsa. bir şey ya yapılmıştır ya yapılmamıştır, ya vardır ya yoktur. e peki, ben bu “arada kalmış”lığı nereden ve kimden aldım hiçbir şeyin ortası yoksa? neredeyim ben? neyse, konumuz bu değil, bu devirde “daddy issue”leri olmayan mı var canım sen de? geç bunları. pek tabii size bağlı olmayan şeyler de var hayatta. -siz de çok şeyapmayın yani.- başkalarını bir kenara bırakabilirsek eğer en büyük problemim kendimi “kendim” ya da “kendim gibi” -fark var mı bilmiyorum- hissedememem. okuduğum, sevdiğim, gördüğüm, rastladığım, istemeyerek maruz kaldığım kişilerin toplamı olmak istemiyorum. illâki bunlar zaten diğer insanlar için ve benim için farklı olduğundan beni “özgün” yapacaklar diğerleriyle kıyasla ve fakat ben sizsiz ben olamayacaksam eğer, ne mânası var? -tabula rasasal bi’ hayat mı istiyorum? ceteris paribus bir durumda hepimiz aynı kişi olur muyduk? olmazdık dimi? bilemiyorum altan. sanırım bir yere varmayacak tüm bunlar. sağlam bir temelde değiller gibi çünkü- tam olarak ne istediğimi bilmiyorum. tüm sıkıntı burada başlıyor zaten. peşinden gidebileceğim, uğrunda kendimi hiçe sayabileceğim en ufak, tek bir tutkum dahi olsaydı bu başı sonu nedeni amacı belirsiz sorunun içinde debelenirken bulmayacaktım kendimi her boşluğa düşer gibi oluşumda -ki şu sıra çok sık olmaya başladı- öyle yani. ben kimim? neden varım? tanrım tanrım, benimle ne kast ettin? ya da beni beni neden terk ettin? bir test çözüp kişilik analizime kavuşmamın hiç mi oluru yok? çözülebilecek her şeyi çözmeye çalışıyorum gerçi. entj, 8w7 falan filanım. bu “ağlaklık” fazla değil mi bu tipler için? önce ağlarım, sonra ağladığım için kendimi yargılarım, zorbalarım. sonra gözlerim dolar -kendime sinirlendiğim için bu sefer- ama ağlamam. ahahah. what a pathetic, değil mi :d burada bitmesi gerekiyordu, başlığa pek sadık kalmadığımı fark ettim -evt önce başlık attım, mânasız oldu ama kendimi sınırlandırmak istedim galiba. bir çember çizdim ve dışına çıktım yani ahahah- kendim olamadığım için, “ben” olmak ne demek bilmediğim için alametifarikam yok. neden ve sonuç’un yeri değişse daha mâkul olur galiba. -ah, bir kendimle tanışsam tüm sorun çözülecek- velhasıl, alametifarikasız bir insan silik kalıyor insan kardeşlerim. selimciğim ışık’ı özledim. -bir yere bağlayamadım.- öyle. hoşça kalın.

mümkün değil. zira üstat der ki; (bkz: normal insan kurgudur)

(#4321930) --- spoiler --- "Yıllardır esrar diye bizleri peşinden koşturduğun gerçeğin şu olduğuna karar verdim; senin de bilmeden bildiğin, anlamadan yazdığın gibi: Kimse kendisi olamaz bu ülkede! Yenikler ve ezikler ülkesinde var olmak bir başkası olmaktır. Bir başkasıyım, o halde varım! Peki yerinde olmak için can attığım o bir başkası da sakın bir başkası olmasın? Aldatıldım, kandırıldım dediğim şey budur. Çünkü kendisine körü körüne tapan birinin karısını elinden almazdı benim inandığım ve okuduğum kişi. O gece yarısı, o pavyonda, fotoğrafçılara, aldatılmış kocalara bağırarak demek isterdim ki: Ey yenikler! Ey ezikler! Ey lanetliler! Ey unutulmuşlar! Ey önemsizler! Korkmayın, kimse kendisi değildir, kimse! Yerinde olmak istediğiniz krallar, mutlular, padişahlar, ünlüler, yıldızlar, zenginler de öyle. Onlardan kurtulun! O zaman size sır diye verdikleri hikayeyi onların yokluğuyla siz bulmuş olacaksınız. Öldürün onları! Kendi sırrınızı kendiniz kurun, kendi esrarınızı kendiniz bulun!" --- spoiler --- (bkz: Kara Kitap)

“İnsanın sevilebilmesi için kendisi gibi olmaması gerekiyormuş Leyla”

Aslında muyluyum kendim olmaktan. Yani en azından olabildiğim zamanlarda.. Ama sadece ben mutlu olurum gibi geliyo. Ben benken sadece bana güzelim sanki. Öyle iddialı cümleler kuruyor bazen insanlar, kendileri kaybeder benden iyisini mi bulacaklar falan havada uçuşuyor. Bu laflar bana konmuyor herhalde bi. Neden bulamasınlar ki diyorum paşalar gibi de bulurlar. He sırf bu yüzden değiştirir miyim kendimi, sanmıyorum ya. Ben sıradanken mutluyum. Birkaç cümlem var yazıyorum oraya buraya. Başka da bir numaram yok. Belki hep kaybedeceğim kim bilir.

Günümüz şartlarında ve tabi sözüm meclis dışı ama günümüz insanlarından dolayı çok zor bir zanaat haline geldi. Zorlanıyoruz ama başaracağız

bunu olmaya çalıştığınız yer önemli. ikiyüzlü dangalakların içinde kendiniz olmaya çalışmanız sadece bir duruştan ibaret olacaktır. haliyle hiçbir değer görmeyecek çünkü çevrenizdekiler o çizgide değil. değer görmemesine rağmen olunmalı mı? evet. omurgasız olmaktansa bir duruş sergilemek her zaman iyidir.

Her ne kadar gerçek seni yansıtmak bazen mümkün olmasa da maskelerle yaşamak daha yorucu. Bazen bazı ortamlarda çeşitli kimliklere bürünmek zorunda kalıyorum ve bunun onaylanma arzusuyla ilgisi yok. Hayatın içinde her yerde kendin olmana izin verseler her şey daha kolay olurdu. Bir şeylerden korkuyoruz sanırım, sebebi bu kendin olamamanın. Kendi cümlelerimi söyleyebildiğim tek yer burası mesela. Bu açıdan bakınca hayatımın geri kalanında kısıtlanmış ve bir parça sahte olduğumu düşündüm şu an.